راننده عمدا موتور مقتولان را به زمین زد و آنها رازیر کرد

حکم قصاص مرد جوانی که در جریان درگیری خیابانی، با خودروی خود، راکبان یک موتورسیکلت را به قتل رسانده بود در دیوان عالی کشور تأیید شد.
عصر 14 تیر سال 87، مأموران پلیس تهران، از طریق مرکز فوریت‌های پلیس، از وقوع یک تصادف شدید در بزرگراه اسب‌دوانی باخبر شدند. مأموران با حضور در محل حادثه متوجه شدند 2 جوان که راکب موتورسیکلت بودند، بعد از تصادف با خودروی نیسان به شدت مجروح شده‌اند که ساعتی بعد از انتقال به بیمارستان هر دوی آنها به نام‌های محمدرضا و میثم فوت کردند.
شاهدان حادثه و همراهان مقتولان حادثه مدعی بودند که این اتفاق تصادف نبوده بلکه راننده خودروی نیسان به عمد موتور مقتولان را به زمین زده و سپس آنها زیر خودرو رفته و جان سپرده‌اند.
دو روز از حادثه گذشته بود که راننده خودروی نیسان با مراجعه به پلیس آگاهی،‌ خودش را به مأموران معرفی کرد و بعد از اعترافات او، قرار مجرمیت وی به اتهام دو فقره قتل عمدی صادر و پرونده برای رسیدگی به شعبه 71 دادگاه کیفری استان تهران ارجاع شد. بعد از برگزاری جلسه محاکمه در تاریخ 26 آبان سال 88 در این شعبه به ریاست قاضی نورالله عزیزمحمدی، قضات رسیدگی کننده به این پرونده، متهم را مجرم شناخته و به 2 بار قصاص محکوم کردند.
پرونده بعد از صدور حکم به دیوان عالی کشور ارجاع داده شد که قضات شعبه 11 دیوان عالی کشور، بعد از مشورت و بررسی پرونده، حکم صادره را نقض کردند و قائل بر غیرعمدی بودن حادثه بودند. پرونده دوباره به دادگاه کیفری استان تهران برگشت و روز 27 دی‌ سال گذشته در شعبه 74 و به ریاست قاضی حسن تردست برگزار شد. روشن، نماینده دادستان با قرائت کیفرخواست صادره، خواستار مجازات متهم شد. اولیای‌دم نیز با اعلام شکایت مجدد از متهم، خواسته خود را قصاص متهم عنوان کردند.
در ادامه جلسه، متهم در جایگاه قرار گرفت و با بیان اینکه اتهام قتل عمد را قبول ندارد، گفت: روز حادثه از اتوبان دماوند به سمت تهرانپارس در حرکت بودم. یک لحظه موتورسیکلتی که در وسط اتوبان خراب شده بود نظرم را جلب کرد؛ در همین حین یک موتورسیکت دیگر از سمت راست من قصد داشت به طرف دیگر اتوبان برود که مجبور شدم ترمز شدیدی بگیرم.
وی ادامه داد: به راه خود ادامه دادیم که یک موتورسیکلت به کنار خودروی من آمد و به خاطر ترمز شدیدی که کرده بودم شروع به فحاشی کرد؛ تعداد موتورسیکلت‌ها زیاد شد و من علیرغم خواسته آنها مبنی بر توقف، سرعتم را زیاد کردم تا فرار کنم.
متهم گفت: برادرم شیشه خودرو را پایین داد تا علت رفتار آنها را بپرسد اما ناگهان فریاد او را شنیدم و زمانی که چهره‌اش را دیدم، با صورت غرق در خون و بینی شکسته او مواجه شدم؛ یکی از آنها با شیشه قلیان به صورت برادرم کوبیده بود. در همین حین متوجه برخورد جسمی به ماشین شدم و وقتی به جلوی ماشین نگاه کردم، موتور به زیر خودرو رفت.
وی با بیان اینکه اگر می‌ماندم، آنها مرا می‌کشتند، گفت: تصمیم گرفتم برادرم را به بیمارستان برسانم؛ حدود یک ساعت بعد به صحنه حادثه برگشتم اما فقط یک خودروی پلیس دیدم که از ترس فرار کردم.متهم همچنین اظهار داشت که نظریه پلیس راهنمایی و رانندگی درباره جزئیات حادثه را قبول دارد.
قاضی تردست از متهم سوال کرد چطور ممکن است شیشه خودرو بالا باشد و شما با سرعت 120 کیلومتر، صدای فحاشی آنها را شنیده باشی که متهم جواب قانع کننده‌ای به این سوال نداد.
قاضی همچنین از متهم سوال کرد که چطور موتور �آپاچی� با ارتفاع بالا را مقابل خودروی خود ندیدی که متهم در جواب گفت: من در آن لحظه فقط به فکر برادرم و حال نامساعد او بودم.
متهم با بیان اینکه از شروع درگیری تا صحنه حادثه حدود 15 کیلومتر فاصله بود، گفت: پدرم به همراه چند نفر از اقوام با خودروی دیگری پشت سر ما می‌آمد اما به من گفت اگر توقف کنی آنها تو را خواهند کشت.
بعد از اظهارات متهم، شاهدان حادثه در جایگاه قرار گرفتند و مشاهدات خود از این تعقیب و گریز مرگبار را برای قضات دادگاه بازگو کردند.
جلسه محاکمه برای دریافت اظهارنظر کارشناسان راهنمایی و رانندگی درباره اینکه نحوه عمل متهم نوعاً کشنده بوده یا خیر تجدید شد تا اینکه کارشناسان مربوطه نظر خود را اعلام کردند.
آخرین جلسه محاکمه 16 مرداد برگزار شد و طبق نظر کارشناسان راهنمایی و رانندگی مشخص شد که این اقدام متهم نوعاً کشنده بوده است؛ اما متهم بازهم منکر اتهامات انتسابی به خود شد و مدعی شد که هیچ قصدی در کشتن آنها نداشته است.
بعد از شنیدن اظهارات متهم در بیان آخرین دفاعیات، قاضی تردست ختم جلسه را اعلام و بعد از مشورت با مستشاران دادگاه متهم را به دو بار قصاص محکوم کرد. پرونده به دیوان عالی کشور ارجاع داده شد که قضات شعبه 11 دیوان نیز بعد از بررسی پرونده و مشورت، حکم صادره را تأیید کردند.