رابطه از ما بهتران و نظام

 شک ندارم علاوه بر این بنده کم‌ترین، بسیاری از عدالتخواهان تشنه شنیدن چنین جمله‌ای بودند. عدالتخواهان حقیقی را عرض می‌کنم، نه آنان که از این شعار دکان دونبشی ساختند برای بر شدن به بام قدرت و به‌هم زدن ثروت‌های افسانه‌ای. در تمامی این سال‌ها هر وقت خواستیم فریادی برآوریم و حقوق پایمال شده‌ای را احیا کنیم، فرادستان و حافظان وضع موجود بانگ برآوردند: �چرا آب به آسیاب دشمن می‌ریزید؟ چرا مصلحت را پایمال می‌کنید؟ نمی‌دانید با این کارتان دشمنان انقلاب و اسلام را خوشحال می‌کنید؟ چرا سیاه‌نمایی می‌کنید؟ نمی‌بینید ما در شرایط حساسی قرار داریم و...� حرف‌هایی از این دست را همه ما کما بیش شنیده‌ایم و با این ادبیات کاملاً آشناییم.
به گفته زنده‌یاد دکتر علی شریعتی �مصلحت� نامیست که حقایق زیادی را در پای آن قربانی کرده‌اند (نقل به مضمون). بسیاری از ما در همه این سال‌ها خون خوردیم و خاموش ماندیم. البته آدم‌های بی‌ظرفیتی مثل من گاه ناپرهیزی هم کرده‌ایم و حرف‌هایی زده‌ایم که موجب رنجش بزرگان شده است، بزرگانی که گاه خورده‌اند و دم برنیاورده‌اند، گاه پاسخ درشت گفته‌اند و گاه پیغام و پسغام محبت‌آمیز آغشته به تهدید فرستاده‌اند که: �ما شما را دوست داریم، بهتر است شما هم به فکر زندگی‌تان باشید.� ظاهراً واکنش‌ها متفاوت بوده اما نقطه اشتراک همه آنها اتهام مصلحت‌نشناسی و دشمن‌نشناسی بود و اینکه ما احساسات و عواطفمان بر عقلمان غلبه دارد و نمی‌فهمیم در چه شرایطی باید به تخلفات از ما بهتران رسیدگی کرد. از ما بهتران همواره اصل و اساس انقلاب و نظام و اسلام به‌شمار می‌آمدند و تعرض به آنها گناه کبیره محسوب می‌شد. ما مردمان ساده‌دلی بودیم و فکر می‌کردیم فی‌المثل جّدی جّدی باید�نهج‌البلاغه� را نصب‌العین حکومت‌داری دینی قرار داد. تمام این سال ها به نزاع  آرمانگرایان ساده دل با بزرگان مصلحت‌اندیش گذشت. نزاعی که حاصلی جز سرخوردگی آرمانگرایان ساده‌دل درپی نداشت. اما حالا، درست وقتی که در آستانه دهه فجر و برگزاری جشنواره بین‌المللی فیلم فجر قرار گرفته‌ایم، وقتی که گروه‌های سیاسی خود را برای انتخابات مجلس نهم آماده می‌کنند، وقتی که حریفان آن‌سوی آب‌ها مدام برای ما رجز می‌خوانند، کسانی قصد کرده‌اند یک نهاد مدنی را تعطیل کنند و در پاسخ به دلسوزانی که می‌گویند حتی اگر این نهاد مستحق چنین مجازاتی باشد، در شرایط کنونی نباید به چنین اقدامی دست زد می‌گویند: �ما که نمی‌توانیم قانون را فدای مصلحت کنیم.�
عجب! سالیان سال رجز انتخاباتی خواندید و برای به در کردن حریف از میدان وعده افشای نام مفسدین اقتصادی را دادید اما به نام مصلحت از این کار طفره رفتید. با بلندترین مقامات رسمی نظام و انقلاب کار را به قهر و آشتی کشاندید و در مقابل پرسش دیگران، مردِ رندانه پای مصلحت را وسط کشیدید و منتی هم سر... بس است یا باز هم بگویم؟! ما هیچ، ما که کاره‌ای نیستیم، ما فقط صاحب یک رأی هستیم که هر موقع شما امر بفرمایید با حضور پرشور خود آن را داخل صندوق می‌اندازیم اما وجداناً شما درباره ما چه فکر می‌کنید؟ درباره خودتان چه‌طور؟ راستی شما جلوی آیینه هم می‌روید؟!